Bohaterowie

Władysław Kowalski – Jankiel        Kiedy zadzwoniono z propozycją, lekko się spociłem. Nie wyobrażałem sobie tego po prostu. Zaraz kazałem Kubie, mojemu synowi, wziąć „Pana Tadeusza” (sam akurat nie miałem kompletnie czasu). Musiałem mu zapłacić, żeby przeczytał szybko i podkreślił wszędzie słowo Jankiel. Dwadzieścia złotych mnie to kosztowało      Zanim dostałem scenariusz, wróciłem do poematu. Doszedłem do takiego stanu, że mimo dużego wysiłku nie potrafiłem sobie wyobrazić, jak może powstać z tego rola. Rola musi mieć przecież jakąś dramaturgię, a tu Jankiel nic nie mówi o sobie, za to wszyscy o Jankielu. Jankiel nic! Miał też on siwą brodę do kolan, co mnie lekko zmartwiło, bo sobie pomyślałem: ”Ja? Przy mojej posturze siwa broda do kolan? Krasnal od razu, krasnoludek z bajki”. Ale wspaniała charakteryzatorka zrobiła mi piękną brodę. Charakteryzacja trwała ponad godzinę, co jak na charakteryzację mężczyzny jest wyjątkowo długo. Czekałem na reakcję Wajdy, jak już wszystko będzie gotowe. Zaakceptował bez zastrzeżeń      Cymbały? Jest Jankiel, są cymbały, jest Zosia, która Jankiela prosi. Nawet ćwiczyłem, ćwiczyłem parę uderzeń - to nie takie proste. Ale ponieważ wiedziałem, że to granie i tak nie ma szans być osobną sceną w filmie, nie musiałem posiąść tej trudnej sztuki. Zaproponowałem Andrzejowi, że powiem to, co jest w komentarzu, że Jankiel się wzbrania, że odwykł od grania itd. I on się zgodził, ponieważ walczyłem o to, żeby coś powiedzieć.